Goed uitgerust verder naar Hindeloopen.

Na een goede nachtrust heb ik Sint Jansklooster achter mij gelaten.

Na een paar kilometers door Blokzijl gereden een klein dorpje met een mooie haven.

Een paar van die oude schepen waren te bewonderen vanop de kade.

Twee zilverreigers op zoek naar eten. twijfel wel tussen de grote of de kleine zilverreiger.

Een eindje verder kom ik in het gebied De Weerribben, vele fietspaden en door het Corona virus zijn er heel wat fietspaden eenrichtingsverkeer geworden.

Het begin van het dorp Kalenberg

Bijna elk huis heeft een aanlegplaats voor een boot, en het fietspad dwarst via een brugje telkens die aanlegplaatsen.

Maar even verderop had ik pech , het tweede deel van het pad was eenrichtingsverkeer en moest ik een paar kilometres omrijden.

In Ossenzijl kon ik opnieuw de route oppikken. Die namen van de dorpen waar ik door fiets ,mooi.

In Lemmer zie ik voor het eerst het IJsselmeer, en direct op het eerste stukje dijk werd ik gezandstraald, zo hard ging de wind te keer dat ik achter de dijk ben gaan fietsen.

Het zou zalig fietsen geweest zijn op zo een mooie dijk, maar ik had voor de tweede maal pech die dag wind op kop

en aan een topsnelheid van soms geen 8 km /Hr snelde ik voort , al had ik soms het gevoel dat ik achteruit aan het fietsen was.

Een kleine verademing, in Nijemirdum ging het traject even door een bos waar ik weinig last had van de wind.

Na Nijemirdum was het opnieuw vechten tegen de wind.

Hier sta ik op de Rode Klif , een deel van de eindmorene uit de ijstijd.

De vrouwe van Stavoren kijkt uit tot haar vloot terugkomt.

De vloot keert terug niet met goud en rijkdom maar met graan, uit woede eist ze dat het graan in zee wordt gegooid. De armen van Stavoren smeken om het graan aan hen te schenken maar nee ze gunt ze niets.

Om een lang verhaal af te ronden , de vrouwe van Stavoren verliest uiteindelijk al haar rijkdom en vervalt zelf tot bedelaar en zal ten slotte streven van de honger.

Ik sterf gelukkig nog niet van de honger na een goede koffie rij ik verder naar de camping van Hindeloopen.

Na Stavoren heb ik de wind een eind schuin in de rug, zalig 30 kilometers per uur rijden zonder veel moeite. 

 Aangekomen op de camping snel mijn tent opgezet in de beschutting van het riet.

Een uurtje later kwam er nog een collega fietser aan, een man van ik scha tussen de 65 en 70 jaar.

Hij kwam al kijken om zijn tent in de onmiddellijke omgeving van mijn tent op te stellen, tussen mijn waslijn en mijn tent.

Daar had ik niet veel zin in, ten eerste Corona is toch iets om rekening mee te houden, en ten tweede zie dat het een snurker is, en er was nog zoveel plaats.

Hij had het gelukkig door dat hij een beetje verder zijn tent kon opstellen.

Er begon af en toe een beet regen te vallen, mijne nieuwe buurman zijn tent stond na 20 minuten nog steeds niet recht.

Het was een vrij hoge tent (ongeveer 2 m hoog) waar je eerst de binnentent moet opstellen om dan het buiten zeil er over te spannen.

Die binnentent zwiepte van links naar rechts en hij kon zijn tent niet opbouwen met de harde wind. Uiteindelijk is hij naar de receptie gegaan om een andere plaats te krijgen voor zijn tent op te stellen. 

Bij vriendelijke niet arrogante kampeerders zal ik met veel plezier een handje helpen, maar niet bij zo een opdringerige persoon.

Ondanks de harde wind heb ik goed geslapen, mijne bijna buurman dat weet ik niet maar bij de receptie s'morgens wisten ze te vertellen dat hij al heel vroeg vertrokken was. 

Nog een fijne dag , de groetjes